Mijn LEVEN is een DRAMA

Dat lijkt soms waarheid te zijn. Alles lijkt fout te gaan, en er lijkt geen enkel licht puntje te zijn. Iedereen is tegen mij en niemand begrijpt mij. De vraag is: begrijp ik mijzelf nog? De andere vraag is: wat levert mij dit op? Waarom is het gemakkelijk om ergens in te blijven zitten waar ik in zit en wat eigenlijk niet echt lekker aanvoelt.

De reden dat ik zelf kies om in mijn drama te blijven zitten, is dat ik dan niet met mijzelf geconfronteerd wordt. Niet met mijn eigen gedrag, zo kan ik in mijn gelijk blijven, en ook niet met het gevoel wat daar achter zit. Er is altijd iets wat dieper zit waar ik ontevreden over ben, alleen daar kan ik niet altijd bij komen. Vaak is het een gevoel van eenzaamheid. Nog vaker is het een gevoel van boosheid die van mij geen toestemming krijgt om naar buiten te komen. Niet het verhaal waar boosheid mee te maken heeft, maar pure boosheid. Boosheid dat ik niet gezien werd, dat ik niet gekregen heb wat ik nodig had, boosheid dat ik geen liefde heb gekregen. De grootste boosheid is uiteindelijk naar mijzelf dat ik niet krachtig genoeg was om nee te zeggen, niet krachtig genoeg was om mijn eigen grenzen te stellen. Boosheid dat ik mijzelf tekort heb gedaan en mijzelf weer voorbij ben gestreefd. Het voelt moeilijker om de stap naar buiten te zetten en het gevoel toe te laten wat er werkelijk is, dan uit mijn Drama los te komen. Het is een blinde vlek, die ik op dat moment echt niet kan zien.

Ik gebruik de woorden zoals ‘altijd en nooit’ wat al per definitie niet waar is. Er is nooit iets wat altijd gebeurt en ook niet iets wat nooit gebeurt. Behalve dat de Zon altijd op en onder gaat en dat de aarde niet stopt met draaien.

Als ik in mijn drama zit, voel ik mij vijandig naar de hele wereld. Dan wil ik het liefst dat iedereen zegt, o ja je hebt gelijk en o ja je bent zo zielig. En helaas, die aandacht durf ik dan niet eens te vragen en hier aan toe geven, want dan moet ik mijn kwetsbaarheid laten zien. Dan moet ik toegeven dat ik iemand nodig heb, en dat ik het even niet alleen aan kan. Want het beeld wat ik van mijzelf heb gemaakt is dat ik sterk en krachtig ben en dat ik de wereld aan kan. Tegelijker tijd is er iets in mij die de steun nodig heeft en mist. Dus wat er gebeurt als ik in mijn drama zit, dat ik vooral tegen mijzelf aan het vechten ben. Dit is een zwaar gevecht, en de prijs voor dit gevecht is dat de gedachten over het drama gelijk krijgen, en ik alleen blijf en geen enkel stap vooruit zet. Als ik de moed vind om tegen mijn partner te zeggen: houd mij vast, dan ontstaat er ruimte voor iets nieuws, ontstaat er ruimte voor gelijkheid, voor ontspanning, relativiteit en humor.

Wat als je geen partner hebt, wat als je geen vrienden hebt waar je terecht kan, wat als echt niemand is die naar jou luistert? Dit pas echt een DRAMA! De uitnodiging is om te kijken of er echt niemand is. De uitnodiging is naar buiten te reiken en simpelweg te vragen: ‘mag ik mijn verhaal kwijt, mag ik het met je delen’. En als er niemand is, dan is er altijd nog JIJ. Dat is wellicht het moeilijkste wat er is, en ook het eenvoudigste. Kijk in de spiegel, kijk in je ogen en vertel dit verhaal aan jezelf, vraag jezelf advies, geef jezelf een schouderklopje voor het feit dat je bereid bent om het met jezelf te delen.

Hoe weet ik dat ik in een drama zit? Ik weet het als mijn lichaam gespannen is, ik weet het als ik negatief op de ander reageer, ik weet het als ik pijn voel, en ik weet het als ik vraag: ‘ En ik dan?’ Ik weet het als ik woorden gebruik als ‘nooit en altijd’. Ik weet het als ik een muur ervaar tussen mij en de mensen van wie ik het meeste houd.

In werkelijkheid, Wat voor DRAMA kunnen wij hebben in onze Westerse maatschappij?: Wij hebben een dak boven ons hoofd, wij hoeven geen honger te lijden, wij hebben geen oorlog en geen directe levensbedreigende situaties. Het drama dat zich dan afspeelt, speelt rondom onze eigen IK. Dan is de tijd om jezelf af te vragen wie deze IK eigenlijk is die in dit drama zit. Wie is dat die pijn heeft, wie is dat die aandacht nodig heeft? De aandacht die overigens alleen jij en alleen jij aan jezelf kunt geven. De ander die daar is kan alleen als een spiegel dienen, en in de fysieke wereld heb je altijd een of een ander spiegel. De vraag is alleen of je hier naar durf te kijken.
Voor alle drama koninginnen en koningen een advies: Houd het simpel en spreek voor jezelf een intentie uit om gewoon te zijn en te stoppen met je eigen verhaal. Kijk dan maar eens in een echte spiegel.