Angst

Zo veel te vertellen over angst, zeker in deze tijd. Over welke angst zal ik gaan schrijven. Angst die alleen maar in mijn hoofd zit, en mij belemmert om naar buiten te komen? Naar buiten te komen omdat ik dan op kritiek stuit. Of angst voor mijn eigen succes, of angst voor het feit dat ik ook maar een gewoon mens ben, en niet zo goed alles weet. Of is het een oerangst, angst om te overleven, angst voor de dood, angst die mij volledig verlamt, angst die in mijn knieën zit en mij wederom belemmert om in beweging te komen. Is het angst voor mijn diepste verlangens, angst om echt uit te spreken en te voelen wat ik in werkelijkheid wil, wat mijn hart echt nodig heeft? Is het de angst voor de waarheid, is het de angst voor de eenzaamheid, of de angst voor hechting, de angst voor verlies? Of zijn het angsten die van anderen zijn, angsten waar de maatschappij op dit moment mee worstelt en waar ik gevoelig voor ben? Al deze angsten kennen wij en hebben die ook ervaren. Echter, aan al deze angsten zit een verhaal vast; ons eigen verhaal of een verhaal die door iemand anders aan ons is verteld. Als je jezelf los maakt van het verhaal, dan kun je aandacht aan de angst gaan besteden.
Fysiologisch gezien, is het effect van angst op ons lichaam hetzelfde, hoe het verhaal dan ook is. Er komt adrenaline vrij, en dit zorgt ervoor dat het lichaam in paraatheid wordt gebracht. Ook al is de eerste reactie vaak verlamming, het geeft dit het lichaam de kans om zich voor te bereiden op de juiste reactie. Of het dan een vlucht of vecht reactie is, dat maakt niet uit. Voor beiden heb je adrenaline nodig voor de optimale prestatie. Na de ‘adrenaline boost’ komt een diepe ontspanning. Juist deze ontspanning kun je gebruiken voor het verwelkomen en herkennen van de angst. Als je de angst de juiste naam geeft, dan creëer je de mogelijkheid om het gevoel wat eronder ligt, het gevoel wat de angst probeert te beschermen, naar buiten te laten komen. Mijn angst probeerde ten koste van alles, escalatie in mijn relaties te voorkomen, die angst beschermde de eenzaamheid. Ik was zo bang om de pijn van de eenzaamheid toe te laten, dat ik alleen maar bleef vluchten. Bij de geringste stem verheffing, was ik al aan het sussen. Hielp het niet, dan ging op de vlucht, in mijn eigen pantser of letterlijk de deur uit. Echter, nu ik de pijn van de eenzaamheid en de andere pijnen die er onder lagen toe gelaten heb, gebeurt het weinig dat ik in die situaties terecht kom, waar de oude angst nog de kans krijgt om aangewakkerd te worden, en waardoor het eigenlijk geen belemmering meer is in mijn doen en laten.