Zelf-acceptatie-1

Alle grote leraren hameren altijd op zelfacceptatie. Accepteer je goede en je slechte kwaliteiten. Waarom is dat nou zo belangrijk en waarom kan ik niet gewoon zijn wie ik ben? Waarom zou ik mijn slechte kanten accepteren? Ooit dacht ik: er zijn geen slechte kanten. Helaas, die zijn er wel. Alleen de definitie ervan is aan interpretatie onderhevig. Je zou het ook een slechte eigenschap kunnen noemen of een soort negativiteit. Dat is precies wat ons mens maakt die op deze planeet leeft. Onze goede en slechte kanten, het kunnen voelen en het kunnen ervaren. Te mogen schommelen, onzeker en gelukkig te gelijk zijn. Negativiteit is niet wat wie zijn, negativiteit is alleen een signaal van innerlijke pijn of een oude emotionele blokkade, die rijp is om naar boven te komen. Als wij bereid zijn om deze toe te laten en deze te omarmen, heeft het geen andere keuze om zich uiteindelijk over te geven. Ontspannen, en soms wellicht volledig vaarwel te zeggen. Zonder zelfacceptatie is er geen bewustzijn. Zonder bewustzijn is er geen rust, want dan blijf je altijd op zoek naar iets. Dat iets blijft ongrijpbaar want dan weet je niet wat je zoekt. En zo draait je hoofd (Lees mind) door en door.