Er is mij gevraagd een stukje over schuldgevoelens te schrijven.
Ik heb er even goed over moeten nadenken. Want zoals in al mijn stukjes wil ik een stukje over mijzelf delen. Loop ik met een schuldgevoel? En waar zal ik over schrijven? Over een roodharig meisje die ik in een de bos brandnetels heb geduwd toen ik een jaar of 8 was?
En dan komt het moeilijkste, omdat……..
Er zijn zo veel redenen om het goed te praten. En toch als ik daar aan denk, zit er blijkbaar een dieper gevoel van….. En waar voel ik mij echt schuldig over? Is dat over de daad zelf, over de pijn die zij had en haar schrik, of voel ik mij echt schuldig dat ik mij machteloos voelde en op dat moment niks anders kon verzinnen, en alleen geweld kon gebruiken. Voel ik mij schuldig over haar pijn, voel ik mij schuldig over mijn pijn en machteloosheid, over het feit dat ik de affectie die zij toen toonde op de manier zoals kinderen dat kunnen, niet aan kon. Of voel ik mij schuldig over het feit dat ik haar vrijheid en haar enthousiasme op dat moment de kop heb ingedrukt. Heb ik er last van dat ik iemand een trauma heb bezorgd?
En als ik dat al bedenk, dan weet ik dat op dat moment het Ego tevoorschijn komt. Want wie ben ik eigenlijk, om te denken dat mijn daden van invloed zijn op het levensverloop van anderen. Ik ben alleen maar het gereedschap wat gebruikt wordt om anderen te helpen om hun lessen in dit leven te leren.
Ja, zul je zeggen, op die manier zou je alles kunnen verantwoorden en alle daden van geweld vrij kunnen pleiten. En als dat wel zo is? Als je echt het gereedschap bent? Je kunt gereedschap zijn met in achtneming van alle normen en waarden. Met als allerhoogste waarde het mensenleven. Alle normen en waarden in acht genomen, zou je je niet echt schuldig moeten voelen voor je daden. Het enige waar je je schuldig om zou moeten voelen zijn de momenten dat je jezelf te kort hebt gedaan, door je niet te uiten en geen Aktie te ondernemen. Er zijn momenten in je leven dat je het ook niet wist en het niet kon om deze Aktie te ondernemen, Daarvoor kun je jezelf net zo goed vergeven, en de lessen die je daarvan draagt, juist leren.
Mocht er nu zo iets met mij gebeuren, dat iemand zo op mijn nek zit, waar ik het gevoel bij heb dat ik er echt niet meer onderuit kan komen, dan zal ik het heel anders oplossen, door heel duidelijk en liefdevol te vertelen dat mijn eigen ruimte mij echt waardevol is en dat de ander over mijn grenzen gaat, en dat dit niet prettig voelt. En dat ik de ander niets kan geven wat hij/zij zichzelf zou kunnen geven.
vrijdag 10 juli 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
WIE BEN IK
- David (AVRAAM)
- Vlissingen, Netherlands
- Dat is een hele goede vraag! Het antwoord afhankelijk is van het moment waarop deze vraag gesteld wordt. Want, zeker bij zijn er momenten dat ik alleen de lagen zie waaronder ik mij veilig aan het verstoppen ben. Onder deze lagen vind ik hetzelfde warmte, liefde en rust die in ieder van ons huist. Hierdoor, ben ik niet veel anders dan jij of wie dan ook. Zonder deze bril mag ik kwetsbaar zijn, mag ik dingen niet weten, mag ik gewoon zijn. Kijkt de rest van de wereld ook zo? Zolang het de wereld van 2 dimensies is waarschijnlijk niet. Want wij moeten expert zijn!! Expert waarin, zou ik mij afvragen? Als wij allen mogen putten uit de oneindige kennis die overal al is en energetisch beschikbaar is waarom dan deze onderscheidinglijn. Waarom zou je dan een expert willen zijn? Om te weten wie je bent!!! Dit is een paradox die wij onszelf continue creëren. Om? Achter te komen wie wij zijn!!!! Alleen wat wij werkelijk zijn is: een oneindige bron van energie en volgens kwantum fysici een grote niks. Als wij niks zijn, dan is er geen onderscheid en dan is ook ineens gelijkheid en dan mogen wij wel zijn. Gewoon zijn. Wil je toch weten kijk dan op www.journeytherapeut.com
Waar ik mij vooral schuldig over voel is als ik handel uit machteloosheid. Bijv. als ik heel erg kwaad word op partner of kinderen of ze (een enkele keer) knijp. Waarvan iedere keer blijkt dat ik dat zelf nog het ergst vind. Soms voel ik mij schuldig over van alles en nog wat alsof het verplicht is me ergens schuldig over te voelen.
BeantwoordenVerwijderenPrettig om te beseffen dat ik dat schuldgevoel maar beter los kan laten, weer wat ballast minder!
Wat de brandnetels betreft, daar heb ik ook een jeugdervaring mee. Toen ik nog een heel klein meisje was deed ik een spelletje met mijn buurjongetje. Het ging denk ik zo dat hij liet zien dat hij een jongetje was en dat ik liet zien dat ik een meisje was. In ieder geval duwde hij me met mijn blote billen in een grote bos brandnetels. In paniek rende ik naar de smederij waar mijn vader werkte en die dicht in de buurt was, om hulp te zoeken. Daar kreeg ik een standje of er werd om gelachen, dat weet ik niet precies meer. In ieder geval kwam uit dat ik blijkbaar een "verboden" spelletje gedaan had. Ik schaamde me heel erg en dat herinner ik me nog heel goed.