Wie ben ik?

Je mag die vraag “WIE BEN IK” eigenlijk wel aan jezelf stellen als je in je ogen in de spiegel kijkt of als je in de leegte van een meditatie bent, soms komen er meeste rare antwoorden dat maakt helemaal niets uit. Uit die antwoorden zou je veel over jezelf kunnen leren, en vooral leren dat je mag los laten, dat niet alles te begrijpen valt. Helaas, hoe graag je het ook zou willen. En vergeet niet dat alle puzzel stukjes op hun plek vallen op het moment dat jij er echt aan toe bent. Je kunt het niet forceren, je kan alleen maar aan jezelf blijven werken om elke keer een stukje openheid te creëren op weg naar je vrijheid. Beperk je AUB niet tot de gedachten, want de gedachten zijn maar een deel van jou. En eigenlijk is dit het minste deel van jou, want je kunt gedachten niet eens fysiek vast houden. Het is waarschijnlijk een dimensie die wij nog niet zo goed kennen, ook al denken wij dat wij er controle over hebben, dat is het enige deel van ons die wij niet kunnen controleren. Het deel dat wij wel kunnen controleren is ons fysieke deel, dit is de dimensie waar wij wel iets mee kunnen. Dit is de dimensie die wij wel kunnen controleren, aanraken en bewust van zijn. Daar valt nog zo veel van te leren. Daarom zou ik iedereen aanraden om adem meditatie te volgen. Want daar ben je alleen maar bewust van je lichaam, en de gevoelens die daar opgeslagen liggen komen er vanzelf naar boven. En alles wat er naar boven komt, komt uiteindelijk voor vrijheid. Het is mijn overtuiging dat wij niet geboren zijn om lasten van ons of van iemand anders bij ons te dragen. De vraag is alleen hoe kom je er van af? Er zijn wegen, en er is genoeg aanbod, het enige wat je hoeft te doen is jezelf elke keer toestemming te blijven geven, om er diep in te duiken. Je zult zien dat het elke keer helderder en duidelijker wordt, ook al zal het niet gemakkelijk zijn. Want zou het gemakkelijk zijn, dan zouden wij al allemaal vrij zijn, en alleen maar met een brede glimlach op ons gezicht lopen. Blijkbaar is het ook een deel van ons bestaan dat wij onze lasten mogen gebruiken om bewuster van onze eigen identiteit te worden.

Vrijheid van meningsuiting.

Raar is het toch om te lezen in de kranten van gisteren, dat alles wat je ooit op internet hebt geschreven tegen je gebruikt kan worden. In ieder geval in sollicitaties.

Het lijkt wel dat wij in China leven, of in het oude Sovjet Unie, “The Big Brother is watching you!”
Waar blijven wij dan met onze vrijheid van meningsuiting, met onze vrijheid in creativiteit?

Worden wij veroordeeld op onze gedachten, worden wij in hokjes gedrukt, en onderverdeelt in deugd wel/deugd niet? Of worden wij (mensen) gezien als iemand die vrij is in zijn/haar denkwijzen?
Bij mij triggert het natuurlijk altijd de oude pijn, de pijn van antisemitisme die ik mee heb gemaakt in Litouwen, toen ik voor Jood werd uitgescholden, door andere jongens. Moest ik dan zorgen dat hun de mond werd gesnoerd door er op te slaan, of moest ik er gewoon dwars doorheen kijken en compassie en tolerantie tonen, want zij wisten ook niet beter. Dat het alleen maar een gedachte was die niet klopte, en dat ik moest geloven dat zij ooit beter zouden weten.

Later toen ik door mijn voormalige vriendin voor “Vuile Jood” werd uitgescholden, kwam ik in een wat moeilijke situatie terecht. Kan ik van iemand houden die er zulke gedachten op na houdt? Kon ik haar vergeven, omdat zij dit uit haar eigen pijn deed?

Wij leven in een wereld die continue aan het veranderen is. Onze ideeën, gedachten en meningen mogen veranderen.

Echter onze gedachten zijn niet wat wij zijn. Gedachten zijn universeel, ze behoren iedereen toe! En dat is de boodschap die ik de wereld wil brengen. Beoordeel mij niet op mijn gedachten en ideeën, beoordeel mij op wie ik ben!! Probeer mijn gedachten niet te onderdrukken, want door ze te uiten kan ik er achter komen wat een gezonde gedachte is. Daar kan ik van leren en heb ik de kans om mijn gedachten en denkwijzen bij te stellen.

Schuldgevoel!

Er is mij gevraagd een stukje over schuldgevoelens te schrijven.
Ik heb er even goed over moeten nadenken. Want zoals in al mijn stukjes wil ik een stukje over mijzelf delen. Loop ik met een schuldgevoel? En waar zal ik over schrijven? Over een roodharig meisje die ik in een de bos brandnetels heb geduwd toen ik een jaar of 8 was?
En dan komt het moeilijkste, omdat……..

Er zijn zo veel redenen om het goed te praten. En toch als ik daar aan denk, zit er blijkbaar een dieper gevoel van….. En waar voel ik mij echt schuldig over? Is dat over de daad zelf, over de pijn die zij had en haar schrik, of voel ik mij echt schuldig dat ik mij machteloos voelde en op dat moment niks anders kon verzinnen, en alleen geweld kon gebruiken. Voel ik mij schuldig over haar pijn, voel ik mij schuldig over mijn pijn en machteloosheid, over het feit dat ik de affectie die zij toen toonde op de manier zoals kinderen dat kunnen, niet aan kon. Of voel ik mij schuldig over het feit dat ik haar vrijheid en haar enthousiasme op dat moment de kop heb ingedrukt. Heb ik er last van dat ik iemand een trauma heb bezorgd?

En als ik dat al bedenk, dan weet ik dat op dat moment het Ego tevoorschijn komt. Want wie ben ik eigenlijk, om te denken dat mijn daden van invloed zijn op het levensverloop van anderen. Ik ben alleen maar het gereedschap wat gebruikt wordt om anderen te helpen om hun lessen in dit leven te leren.

Ja, zul je zeggen, op die manier zou je alles kunnen verantwoorden en alle daden van geweld vrij kunnen pleiten. En als dat wel zo is? Als je echt het gereedschap bent? Je kunt gereedschap zijn met in achtneming van alle normen en waarden. Met als allerhoogste waarde het mensenleven. Alle normen en waarden in acht genomen, zou je je niet echt schuldig moeten voelen voor je daden. Het enige waar je je schuldig om zou moeten voelen zijn de momenten dat je jezelf te kort hebt gedaan, door je niet te uiten en geen Aktie te ondernemen. Er zijn momenten in je leven dat je het ook niet wist en het niet kon om deze Aktie te ondernemen, Daarvoor kun je jezelf net zo goed vergeven, en de lessen die je daarvan draagt, juist leren.

Mocht er nu zo iets met mij gebeuren, dat iemand zo op mijn nek zit, waar ik het gevoel bij heb dat ik er echt niet meer onderuit kan komen, dan zal ik het heel anders oplossen, door heel duidelijk en liefdevol te vertelen dat mijn eigen ruimte mij echt waardevol is en dat de ander over mijn grenzen gaat, en dat dit niet prettig voelt. En dat ik de ander niets kan geven wat hij/zij zichzelf zou kunnen geven.