Het spel der gevoelens.

Wij zijn zo bang om ons gevoel te uiten, wij zijn zo bang om de ander te kwetsen. Maar is dat wel zo? Zijn wij niet eerder bang om onze gekwetstheid te laten zien? Lopen wij niet met overtuigingen dat gevoelens tonen bij de zwakkeren horen? Vooral in onze macho maatschappij gevoelens toe te laten, is “not done”!

Echter, als je weet dat er zoiets is als emotionele intelligentie, dan wordt het een ander verhaal. Vooral omdat emotionele intelligentie veel en veel krachtiger is dan onze gewone intelligentie (IQ). Bijvoorbeeld als je kijkt naar de capaciteit van data verwerking van ons hoofd, in onze mind (IQ) is dit maar 40 bits pers seconde. Een middelgrote computer kan dit ook gemakkelijk. Ons lichaam, waar onze emotionele intelligentie opgeslagen is, kan 200 miljoen bits per seconde verwerken! Dit is wel een indrukwekkende snelheid. In minder dan een seconde kan ons lichaam reageren, een ongelofelijke hoeveelheid stoffen uitscheiden, en tal van processen tegelijk in werking zetten. Pas later begrijpen wij eigenlijk wat er aan de hand is. Bijvoorbeeld: Je komt iemand tegen en je voelt je prettig of juist niet prettig. Je ontspant, of je bent op je hoede zonder dat je eigenlijk heel bewust iets kan waarnemen, laat staan begrijpen. Dat is je emotionele intelligentie die razendsnel reageert op alle prikkels die op dat moment door je lichaam waargenomen worden.
Kun je dit met het hoofd begrijpen? Natuurlijk niet! Je kunt het wel beredeneren achteraf. Alleen het continue zoeken naar antwoorden brengt je nergens. Soms is het goed om te vertrouwen, dat wat je voelt inderdaad op dat moment het juiste is.

En voor alle mensen die denken niet te kunnen voelen wil ik zeggen; houd je zelf niet langer voor de gek. Voelen hoort bij mensen. Voelen betekent niet dat je verdrietig bent, of juist alleen maar boos. Voelen is het luisteren naar wat je lichaam je te vertellen heeft. Als je kunt voelen dat je lichaam aangeraakt wordt, of dat je lichaam ergens een ongemak ervaart of een prikkel, dat is dan wat voelen is. De rest is beredeneren. Maak je geen gebruik van deze 200 miljoen bits per seconde, dan maak je geen optimaal gebruik van je volledige capaciteit.

Als je bang bent dat je gevoelens verhullen wie je werkelijk bent, dan bega je nog een grotere vergissing, want net als jij kijkt iedereen hier dwars doorheen en ziet wie jij werkelijk bent. Ook al heb je het nog zo goed weten te camoufleren. Want uiteindelijk is de grootste vraag die wij aan onszelf en de anderen stellen: WIE BEN IK?

De mooiste uitdaging in het leven is om het hart en het verstand op een lijn te krijgen.
Dat wil zeggen, de emotionele intelligentie en de gewone intelligentie samen te laten smelten, om compleetheid hiervan te ervaren. Dat is het begin van de eenheid waar iedereen zo naar op zoek is. Men noemt dit verlichting of andere dure worden. De echte waarheid is simpel, voel wat er op dit moment in je lijf is.
Laat je emotionele intelligentie aan het woord, en je ervaart de compleetheid en de heelheid van je MENS zijn.

De lasten die wij van een andere dragen.

Welke lasten bedoel ik hier mee: bijvoorbeeld de pijn van het Joodse volk of de pijn van je ouders die je als kind heb gezien en vooral gevoeld. Want als kind ben je een spons, je bent aan het leren en aan het opnemen. Zoveel als de intelligentie (IQ) als emotionele intelligentie (EQ) worden opgevoed. Daarnaast wil je als kind dat iedereen om je heen gelukkig en blij is, waardoor je als het waren opent voor de energieën in je omgeving. Mocht er in je omgeving veel pijn en negativiteit plaats vinden, zou mogelijk zijn, dat je dat als een spons in je opzuigt, zo wel bewust als onbewust.



Wat raar hoe de geschiedenis zich herhaal ik draag de pijn van mijn ouders, die zij van hun ouders dragen, mijn dochter draagt mijn pijn en zo voort. En hoe gevoelig kunnen we zijn als wij de pijn die wij bij de ander herkennen, gauw associëren wij het met onze eigen pijn. Alleen is dat is niet perse de waarheid.



Ik heb de pijn mijn ouders gedragen van hun oorlogstrauma, mijn broer heeft de pijn gedragen van mij ouders die ik heb veroorzaakt. Mij ouders dragen waarschijnlijk de pijn met zich mee, van alle verlies die hun gezinnen en de mensen om uit hun naaste omgeving bij zich dragen. Erger nog zij lijken de pijn te dragen van de heel Joodse volk.



Het lijkt wel op een olie vlek die alleen maar groter wordt, of een besmettelijke ziekte die moeilijk te genezen is. Wat is er voor nodig om er van af te komen? Naar mijn idee de enige medicijn is: bewust te worden, wat van mij en wat van de ander is. Als ik de pijn van de traumatische ervaringen van mijn ouders bij hun kan laten, wil het niet zeggen dat ik mij er van distantieer en afsluit. Nee, ik kan het liefdevol terug geven. Ik kan wel compassie hebben met hun trauma en hun verleden, alleen het hoeft mij niet te beïnvloeden. Ik kan wel begrip tonen, maat het hoeft niet het hoofd thema van mijn leven te zijn. Net als mijn kinderen die lasten van mij niet hoeven te dragen. Als wij dat allemaal teruggeven en terug nemen wat de ander voor ons draagt, zorgen wij ervoor dat de olievlek stopt, en kunnen wij veel bewuster en sterker voor de dag komen.