Door de ogen van een kind (toevoeging)

Stel je voor dat iedereen naar je kijkt zoals een kind naar zijn ouder kijkt: vol bewondering en toewijding, zoals alleen een kind kan kijken. Stel je voor dat iedereen naar je kijkt met de verbeelding van een kind; vol vertrouwen in de volwassen wereld, de wereld vol magie, een wereld van ongekende mogelijkheden.

Veronderstel dat iedereen om je heen op die manier naar jou zou kijken? Hoe zou het echt voor jou voelen? Wat zou het over je zeggen, en wat zou je van jezelf vinden? Hoe zou je in de wereld staan, hoe zou je dan echt naar jezelf kijken? Zou het je ook helpen behulpzaam te zijn en dankbaarheid te tonen? Wat zou het met je zelfvertrouwen doen, met je eigenliefde, en hoe zou de wereld om je heen er uit zien?

Soms vraag ik mij af, waarom wij er voor kiezen om door de ogen van volwassenen te kijken naar de wereld om ons heen. Of door de ogen van onze ouders, of onze partner. De waarneming van een kind is nog zuiver, vol onschuld en niet vertroebelt door de lagen van weerstand en onzuiverheid. De wereld van een kind is pas een echte wereld: kleurrijk, speels en vrij van oordelen.

Laat het innerlijke kind in jou die altijd aanwezig is, wakker worden, en kijk eens rond met zijn ogen om je heen.
Neem jezelf voor, om even met die gedachte te spelen, en geniet van je innerlijke kind.

Zorg als basis behoefte.

Wat een schok moet het voor een kind zijn, als hij/zij zich ineens realiseert dat er niemand voor hem is. Dit moment is er altijd, ook al heb je de beste ouders/verzorgers van de wereld, ook al zijn ze continue 24 uur om je heen, is er altijd een moment in je prille leven dat je jouw handjes uitsteekt en niemand daar is om je hand te pakken. Een moment dat je jouw mond open doet en er komt geen tepel of speen naar jou toe. Wat moet er dan in een dergelijk kopje afspelen vraag ik mij af? Welke besluiten neem je dan. Welke deuren gaan dan dicht?
Een groter contrast kan ik mij niet voorstellen, de warmte van de baarmoeder waar je in alle behoeftes wordt voorzien, en dan de echte wereld van realiteit, waar zorg voor jou gewoon niet op elke moment mogelijk is. Ook al begrijp jij later dat de buiten wereld niet precies wist wat je nodig had, toch zul je een klein of groot trauma bij je dragen.
Een baby is het enig levend wezen wat niet zou kunnen overleven op een onbewoond eiland, dat is een feit. Dus zorg tijdens je kind zijn, heb je gewoon nodig om te overleven. Daarom is dat een basis behoefte.
Ik denk dat wij allemaal een soort traumatische ervaring met ons mee dragen, wat met het ontbreken van basis zorg te maken heeft gehad. Het is goed om jezelf te realiseren en erbij stil te staan, dat het niet meer terug te draaien is. Dat je wellicht met andere ogen naar de gebeurtenissen van het verleden zou kunnen kijken. Compassie te hebben met het kind in jou, en alles wat hij nodig zou kunnen hebben. Geef je ook de toestemming om hier in te ontspannen, uiteindelijk kom je dan bij overgave. Want zonder overgave kun je niet eens zorg ontvangen als het naar je toe komt. Als er nooit iemand voor je zou zorgen, dan zou je geneigd kunnen zijn om los te laten en over te geven aan de stroom van het leven. Besef dat jij en alleen jij, weet wat je nodig hebt, en jij kunt voor jezelf zorgen of de ander vertellen of laten zien wat en hoe jij het nodig hebt.

Door de ogen van een kind

Stel je voor dat iedereen naar je kijkt, zoals een kind naar zijn ouder kijkt: in bewondering en in overgave, zoals alleen een kind kan kijken. Als iedereen om je heen zo naar jou zou kijken, hoe zou het echt zijn? Wat zou het over je zeggen, en wat zou je over jezelf vinden? Hoe zou je dan in de wereld staan, hoe zou je dan echt naar jezelf kijken? Zou het je ook helpen behulpzaam te zijn en dankbaarheid te tonen? Wat zou het met je zelfvertrouwen doen, en hoe zou de wereld om je heen er uit zien? Neem jezelf voor, om even met die gedachte te spelen, en geniet van je innerlijke kind.