Mijn Partner heeft een Dip

Wanneer je stopt met het willen verbeteren van je partner, en jezelf gaat afvragen: “ Wat zou ik kunnen doen aan mijzelf, waardoor onze relatie en ons samenzijn beter zou kunnen worden” dan breng je jouw relatie en je leven in een stijgende lijn. Ik hoor wel eens zeggen: “Mijn partner heeft op dit moment een dip waardoor onze relatie nu niet helemaal optimaal is, maar het gaat wel over”

Het zijn juist de dips waar de lessen verscholen liggen, het zijn juist de dips die onze relatie beter kunnen maken, mits wij op dit moment echt bij ons zelf te rade gaan. Wat is er echt aan de hand, waar ligt mij eigen pijn, hoe lang draag ik deze al met mij mee, is er iets aan te doen op dit moment, past het nu nog in mijn leven? Stel je voor dat de dip van je partner ook een signaal is richting jou?
Dus in plaats van de opmerking: “Als hij/zij maar daar en daar aan werkt dan zal het wel beter worden”, zou je kunnen zeggen: “Waar doet het mij pijn?”
Er zijn enkele redenen waarom het alleen bij jezelf te vinden is.

Het allerbelangrijkste is: je kunt de dingen bij de ander zien of herkennen, omdat jij deze zelf kent, bewust of onbewust. Vergeet niet, je partner is een spiegel van je ziel. Alles wat je daar aan onvolmaaktheid vindt, zijn dingen die je van jezelf niet wilt zien, bagatelliseert en niet eens naar durft te kijken. Je durft wel naar je partner te kijken omdat dit geen echte pijn doet. Alleen als je jouw eigen pijn er in herkend kun je je levenspartner werkelijk tot steun zijn en hem/haar helpen ook dit stuk onder ogen zien. Weet dat hij/zij zelfs wellicht verder is dan jij, omdat hij of zij wel toelaat wat er is of er bewust mee bezig is. Dan zou je echte compassie kunnen tonen, en een voorbeeld voor je partner zijn. Want de spiegel werkt ook in de positieve zin van het woord. Jij en je partner kunnen ook de positieve dingen in elkaar herkennen, en je kunt ze alleen maar herkennen omdat jij deze zelf ook hebt. Helaas wordt dit vaak vergeten, omdat de focus veelal bij het negatieve ligt.

Blijf dus alsjeblieft naar elkaar luisteren. Blijf van elkaar leren en weet dat de ander niet alleen daar is om je te helpen op je levenspad en dat hij/zij niet veel anders is dan jezelf.

Effect van basisbehoeftes op je relatie.

Zolang je niet herkent dat basisbehoeftes een rol kunnen spelen in je leven en zolang je het bij je partner probeert te vinden, zal het moeilijk zijn om een natuurlijke flow van liefde toe te laten. Want uiteindelijk draait het allemaal om hoe blijf ik bij mijzelf, en op welke gebieden completeert mijn partner mij. Niet wat hij/zij niet goed doet, maar wat doet hij/zij beter dan ik kan, waardoor wij als eenheid als een huis staan, steviger overkomen en eerder ons doel bereiken. Niet dat het dan stopt, want dan kun je weer een volgend doel in je leven neerzetten en nog gelukkiger vrijer en opener worden.

Denk aan het Yin/Yang teken die volledig in elkaar overloopt. De mannelijke en vrouwelijke energie die in elkaar overloopt en elkaar versterkt. Dit is een teken van kracht, en dat is voor mij ook de relatie, want waarom zou je anders een relatie aan gaan? Een relatie ga je aan, om nog meer uit de mogelijkheden die je al hebt te halen, en die je aangeboden worden door het leven. Een relatie is een plek waar je het meest kan groeien, omdat juist door het gedrag van je partner, je dingen aangereikt krijgt die je anders makkelijk aan je voorbij laat gaan. Het Yin/Yang teken is compleet aan de buiten- en ook aan de binnen kant. Voor mij zit de relatie ook op deze wijze in elkaar. Een relatie is alleen mogelijk als alle delen veilig zijn en alle basis behoeftes voldoende aandacht krijgen. Aandacht krijgen van jezelf en niet van je partner, je ouders, je kinderen, buren of collega’s.

Vertrouwen als basisbehoefte:

Dat moet ik mijn ouders wel nageven, als zij mij iets gegeven hebben wat ik echt waardevol vindt, is dat zeker vertrouwen. Vertrouwen in de wetenschap dat wat er ook gebeurt met mij, wat ik ook doe, dat ik door hen opgevangen wordt.
Dat is mij duidelijk geworden toen ik tijdens een oefening waar ik van 2 meter hoogte mijzelf achterover moest laten vallen in op elkaar gekruiste handen van twee rijen mensen, die daar stonden om mij op te vangen. Er was geen enkel negatieve gedachte in mijn hoofd dat ik a: niet opgevangen zou worden b: te zwaar zou zijn. Ik kon mezelf gemakkelijk overgeven aan het onbekende, zonder mij te bekommeren om de consequenties.

Vertrouwen die mijn ouders me gegeven hebben is: wat er ook gebeurt, wat je ook doet, weet dat je een huis hebt waar je altijd naar terug kunt keren. (niet dat ik mij altijd prettig voel in mijn ouderlijk huis ()) maar alleen te weten dat het er is, is al voldoende.

Het heeft mij geholpen om belangrijke beslissingen in mijn leven te nemen, zoals met 1000 gulden op zak naar Nederland af te reizen, en een paar jaar later al mijn bezittingen te verkopen en voor een jaar naar Zuid Amerika af te reizen. Het heeft mij geholpen om op latere leeftijd aan een Universitaire studie te beginnen, een kind te krijgen, scheiden en mijn wetenschappelijke carrière uiteindelijk los te laten. Het heeft mij geholpen om op latere leeftijd in de relatie van mijn leven te stappen. Het heeft mij geholpen om te komen waar ik nu ben, om te doen wat ik het liefste doe: Met mensen werken, mensen te begeleiden in hun groei proces, zowel individueel als in groepsverband.

Het is niet zo dat ik het opschrijf om op te scheppen, het is wel zo dat ik wil delen wat voor mogelijkheden er zijn, als er contact is met je basisvertrouwen.

Zorg als basis behoefte.

Wat een schok moet het voor een kind zijn, als hij/zij zich ineens realiseert dat er niemand voor hem is. Dit moment is er altijd, ook al heb je de beste ouders/verzorgers van de wereld, ook al zijn ze continue 24 uur om je heen, is er altijd een moment in je prille leven dat je jouw handjes uitsteekt en niemand daar is om je hand te pakken. Een moment dat je jouw mond open doet en er komt geen tepel of speen naar jou toe. Wat moet er dan in een dergelijk kopje afspelen vraag ik mij af? Welke besluiten neem je dan. Welke deuren gaan dan dicht?
Een groter contrast kan ik mij niet voorstellen, de warmte van de baarmoeder waar je in alle behoeftes wordt voorzien, en dan de echte wereld van realiteit, waar zorg voor jou gewoon niet op elke moment mogelijk is. Ook al begrijp jij later dat de buiten wereld niet precies wist wat je nodig had, toch zul je een klein of groot trauma bij je dragen.
Een baby is het enig levend wezen wat niet zou kunnen overleven op een onbewoond eiland, dat is een feit. Dus zorg tijdens je kind zijn, heb je gewoon nodig om te overleven. Daarom is dat een basis behoefte.
Ik denk dat wij allemaal een soort traumatische ervaring met ons mee dragen, wat met het ontbreken van basis zorg te maken heeft gehad. Het is goed om jezelf te realiseren en erbij stil te staan, dat het niet meer terug te draaien is. Dat je wellicht met andere ogen naar de gebeurtenissen van het verleden zou kunnen kijken. Compassie te hebben met het kind in jou, en alles wat hij nodig zou kunnen hebben. Geef je ook de toestemming om hier in te ontspannen, uiteindelijk kom je dan bij overgave. Want zonder overgave kun je niet eens zorg ontvangen als het naar je toe komt. Als er nooit iemand voor je zou zorgen, dan zou je geneigd kunnen zijn om los te laten en over te geven aan de stroom van het leven. Besef dat jij en alleen jij, weet wat je nodig hebt, en jij kunt voor jezelf zorgen of de ander vertellen of laten zien wat en hoe jij het nodig hebt.